Ik moet jullie een geheimpje verklappen. Iets waar ik niet echt trots op ben en wat ik tegenover mezelf ook regelmatig probeer te ontkennen. Ik ben namelijk een beetje een merkensnob. Dat uit zich vooral in koffie. En dan specifiek Starbucks. Even wat achtergrondinfo: we hebben thuis een super fancy hightech koffieapparaat. Italiaanse koffiebonen, dubbel maalproces, gouden melkopschuimer, the whole shebang. Espresso, cappuccino, latte, een normaal bakkie pleur, maakt niet uit hij kan het allemaal. Dit resulteert in fantastisch lekkere koffie en een vreselijk verwende Linse wat koffiesmaak betreft.
Het gevolg hiervan is dat ik iets te veel koffie consumeer, echt nooit meer een Senseo ga drinken (want gadverdamme) en dat ik buiten de deur wegens bovengenoemde koffieverslaving te vaak zomaar even een bakkie haal. Te vaak voor mijn portemonnee wel te verstaan. Ik heb namelijk, ondanks dat ik nog thuis woon, structureel te weinig geld en het laatste wat ik zou moeten doen is mijn spaargeld met te hoog geprijsde koffie wegdrinken. En toch is dat precies wat ik, iedere keer dat ik bij een Starbucks in de buurt ben, doe. Zodra ik die groene zeemeermin zie gooi ik resoluut al mijn voornemens en overtuigingen het raam uit, hol naar binnen en loop compleet tevreden al instastory makend met een kartonnen beker vol soja cappuccino de zaak uit. Maar dan wel eentje mét logo en verkeerd gespelde (Lindsey, really?) naam. De vreugde als ze eindelijk je naam eens goed spellen is groot en dat draagt op zijn beurt weer bij aan het échte Starbucks gevoel.
Mijn bezoekjes aan deze koffiegigant gebeuren bijna altijd in Rotterdam en dat maakt deze gewoonte dubbel zo raar. Er zijn namelijk genoeg koffie tentjes in Roffa die veel betere en minder prijzige koffie serveren dan la S en waar ik als zelfverklaard koffiekenner dus veel beter naartoe zou kunnen gaan voor mijn broodnodige shot cafeïne. Waarom dan toch die Starbucks? Ik kan maar één verklaring bedenken en dat is puur en alleen het feit dat het La Bucks itself is. The Big S waar je gewoon standaard een instastory maakt van je koffiebeker (gemaakt van exact hetzelfde soort karton als de bekertjes uit de Douwe Egberts automaat) zodat je hele instafamilie kan meegenieten van het feit dat jij net een Starbucks hebt gehaald. Lekker belangrijk.
Ondanks dat ik me extreem bewust ben van mijn ietwat hautaine koffiegewoontes en eigenlijk vind dat ik echt wel iets goedkopere koffie zou moeten kopen, ben ik nou ook weer niet heel actief bezig deze gewoonte te veranderen. Sterker nog ik zet hem vrolijk door in andere aspecten van mijn, meestal heel nette maar soms compleet losgeslagen, koopgedrag. Er is echter één duidelijk artikel waar ik vierkant achter mijn keuze sta om mijn snob vrij te laten en voor een duurder gevestigd merk te gaan: sportleggings. Helaas is de reden daarvoor nogal een traumatische.
Het was op zo’n moment dat ik besloot te proberen mijn innerlijke snob terug in haar hokje te duwen dat het mis ging. Ik had hoognodig een nieuw paar tigths nodig want er was er een te groot geworden wat me precies met nog één functionerend paar achterliet. Het kwam dan ook fantastisch uit dat ik op dat moment bij de Lidl een mooie tegenkwam. Een lange in een mooi blauwige ombre kleur, in mijn maat én voor een schijntje. In mijn naïviteit zag ik alleen maar voordelen dus die legging ging mooi mee. Eenmaal thuis probeerde ik mijn gloednieuwe broek uit tijdens een BBG workout die ik lekker thuis deed. So far so good. De tigths was weliswaar een beetje dun maar functioneerde verder prima. Stiekem was ik best een beetje trots op mezelf. Ik had tenslotte toch een hoop geld bespaart. Een paar workouts later maakte mijn zus terwijl ik bezig was me in het zweet te werken stiekem een foto van me. Van mijn kont om precies te zijn. Wat mij niet was opgevallen, omdat je nu eenmaal niet tegen je eigen butt aan kijkt, werd op dat felverlichte schermpje van haar Samsung Galaxy S5 ineens pijnlijk duidelijk: de legging, die op het moment dat ik hem kocht zo’n goede keus leek, scheen door.
En niet zo’n beetje ook. Omdat mijn zus niet het idee had dat het duidelijk genoeg was (was het wel geloof me) zoomde ze voor de goede orde ook nog maar even in. De conclusie was duidelijk: ik had net zo goed alleen mijn fuchsia roze onderbroek aan kunnen trekken en dan had het nog geen verschil gemaakt. Het vooruitzicht dat nog één iemand (tot nu toe waren de enige ongelukkigen mijn familieleden) me zo zou zien vervulde me met horror. Besparen is allemaal leuk en aardig maar niet als je daardoor praktisch in je blote bips loopt. Diezelfde avond bestelde ik na twee minuten surfen op de site van Nike meteen twee paar tights. Snob of niet, voor mij alleen nog maar stikdure merkleggings.
Het originele artikel vind je hier